Εχω διαβασει για αυτο με το παραδειγμα σε ενα λιβαδι με λουλουδια.
Προσωπικά τα λουλούδια τα σιχαίνομαι όσο τίποτα(περιεργο θα μου πεις, σε ολες αρεσουν). Σε μενα οχι. Το παράδειγμα λέει ότι ένας ανθρωπος που βρίσκεται σε ένα λιβάδι με πολλά κίτρινα λουλούδια θα προσέξει πάντα το ένα και μοναδικό κόκκινο. Αλλά όλως περιέργως με την δεύτερη ή τρίτη σκέψη θα προτιμήσει κάποιο απ τα κίτρινα. Είναι πολλά μαζί και ίδια. Στο κάτω κάτω κάτι ξέρουν και είναι ίδια.
Το τίμημα της διαφορετικότητας είναι η μοναξιά. Αυτό συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Όταν δε συμβιβάζεσαι, όταν δε σου αρκούν τα επιφανειακά που αρκούν στους γύρω σου, όταν λες τη γνώμη σου σε έναν χώρο με πολλά κίτρινα λουλούδια ενώ είσαι το κόκκινο, χωρίς να φοβάσαι.
Δε θα ρωτήσω γιατί οι περισσότεροι το φοβούνται το διαφορετικό. Είναι πασιφανές. Γιατι τους είναι άγνωστο. Γιατί δεν το έχουν συνηθίσει.
Κάποιοι προκειμένου να μη νιώθουν ξένοι μεταξύ γνωστών, ισοπεδώνουν την εικόνα που για χρόνια έκριναν οι ίδιοι οτι ταιριάζει στον εαυτό τους. Απλά για να ταιριάξουν με τους γύρω τους.
Λίγοι είναι αυτοί που δεν το κάνουν. Και δυστυχώς αυτοί είναι που αναρωτιούνται αν αξίζει να είσαι "μόνος" ενώ παράλληλα είσαι αυτό που πρεπει, που σου αξίζει, που σου ταιριάζει...
Λένε ότι η προσωπικότητα ξεκινάει εκεί που τελειώνει η σύγκριση. Εκει που δεν υπάρχει περιθώριο για σύγκριση. Και απλά συμφωνώ
